Het zweet staat me op mijn voorhoofd. Na het nemen van een verkeerde afslag in combinatie met onze koppige houdingen, staan Christian, Mathilde en ik met mijn bus midden in de bergen op een verlaten, rotsachtige zandweg. Geen mogelijkheid om om te keren. Ondertussen lijken de kuilen steeds dieper te worden, de plassen troebeler en de stenen op de weg steeds groter. Het begon allemaal vrij onschuldig met een vrij brede zandweg. Totdat deze steeds smaller en ruiger werd en er geen weg meer terug was.
Dit was een paar weken geleden. Mijn eerste 'off road' avontuur. Momenteel heb ik al heel wat meer zandwegen genomen en mijn busje komt overal met gemak doorheen. Toch blijft het elke keer een spannend avontuur: 'wat zullen we nu weer aantreffen aan het einde van dit pad?' En tot nu toe zijn het altijd prachtige verrassingen geweest. De meest afgelegen plekken bovenop fenomenale kliffen met de meest indrukwekkende kustlijnen.
Het is al een poos geleden dat ik wat heb geschreven. Toen ik vertrok uit Nederland, had ik het nobele voornemen om alles vast te leggen van mijn reis. Ik wilde een up-to-date reis blog bijhouden met eventueel een video hier en daar. Ik bedacht een fancy naam, veranderde mijn Instagram account en had grootste plannen.
Ik zou in principe elke week wat kunnen schrijven, soms wat kunnen filmen of ik zou wat meer foto's kunnen maken. Ik zou dat inderdaad kunnen doen. Echter ontdekte ik al snel dat het me eigenlijk afleidde van mijn werkelijke doel van deze reis: tijd en ruimte voor mijzelf creëeren.
Sinds een aantal weken voel ik eindelijk een soort rust in mijn hoofd die ik al lang niet meer heb ervaren. Soms lijkt het als of ik jarenlang een constante onrust meedroeg, die ik de afgelopen dagen hier ergens in de zee heb achtergelaten. Waarschijnlijk is het verdronken of weg gedobberd naar een ver oord. Het is stil, leeg en kalm in mij, als de oceaan op een zomerdag.
De avontuurlijke zandwegen leiden mij naar de plekken waar ik tot mijzelf kan komen. Vaak is er geen telefoonnetwerk dus is er geen digitale afleiding. Geen appjes, mails of een stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt dat ik weer wat moet online zetten. Het enige dat ik hoor zijn de golven, wind en sporadisch een vogel. Als de golven goed zijn probeer ik wat te surfen. Anders pingel ik wat op mijn ukelele, probeer ik mijn tekenskills op te pakken of ik doe lekker helemaal niets. Op dit soort momenten besef ik mij hoe dankbaar ik ben dat ik de tijd en ruimte kan nemen om niets te doen.
Eigenlijk is het best grappig hoe druk ik mij in Nederland kon maken over mijn reis. Ik vond het doodeng om zonder een plan op reis te gaan. Ik dacht dat ik van vrijwilligerslocatie naar vrijwilligerslocatie zou rijden, puur voor de zekerheid van een plekje waar ik welkom was. Maar na mijn eerste vrijwilligerservaring, wilde ik niets anders dan gewoon doelloos rondrijden. Mijn hoofd leeg rijden. Opzoek naar alle verborgen pareltjes waar ik de nacht kon verblijven. En ik ben zó blij dat ik de sprong gewaagd heb.
Mathilde en Christian maakte het maken van deze sprong een stuk makkelijker. Twee maatjes, die ik op Monte da Cunca (eerste boerderij waar ik vrijwilligerswerk deed) heb ontmoet. Voordat ik het door had, hadden we besloten met z'n drieën op pad te gaan. En dat was de beste keuze ooit. Na een aantal dagen samen op pad te zijn, vervolgde Mathilde haar eigen reis richting het noorden van Portugal. Christian en ik brachten haar naar Lissabon, waarna wij met z'n tweeën de reis vervolgde.
En terwijl ik dit schrijf, lig ik op mijn bed in de bus in het plaatsje Sagres. Het is zeven uur en ik begin honger te krijgen. Op het moment dat ik me dat echt realiseer, stormt Christian binnen met het nieuws dat we met wat vrienden pizza gaan eten in mijn favoriete restaurant. Wat is het leven toch zwaar hier.
(Ik heb geen idee wanneer ik weer wat online zal zetten. Maar zoals ik ook met mijn vader heb afgesproken: geen bericht is goed bericht ;) )